ARMOE

Waarde lezer,

Er kan zoveel misgaan

met mijn geliefden en wat ik nu nog voor hen ben

met de bodem van het financiële al in zicht

met mijn imago

de buren die van alles weten en

mijn baan wordt misschien wel opgezegd.

En wat denkt u van ons data-gevang, mistig recht en politiek?

Geen woorden voor te vinden en als angst

mij in veelvoud overrompelt

stik ik in emoties tot ik bijna niks meer zie.

Weet u,

Jaar in jaar uit houden ze ons mensen en ook mij

in ‘t parlement aan het wetenschappelijke lijntje

stemmen ons optimistisch met de belofte van vooruitgang.

Ze persisteren dat hun geluk ook het mijne kan zijn

fantaseren verborgen gebreken en pleiten voor het rechte pad

wroeten koppig in debat, maar komen er niet uit.

Het systeem kan mijn armoe niet op mijn manier bespreken.

Er sluimert doem onder de zielen om langzaam af te glijden

dan klampt zich onmacht vast aan het financiële kunstje.

Het tellen van de stemmen ontkent de feiten.

Dat gesimpel doet me pijn.

‘t Is maar goed dat de Eerste Kamer aan kwaliteitscontrole doet.

Maar wij praten in het aardse… bent u er nu nog bij?