dwars over grenzen heen
legt de waanzin van het
niet verdragen, zich
murw vermalen
in onvermogen neer

met nieuwe schijn, andere waan ontkennen?
alles kan dan,
kunstig inkapselen, in debat weglachen?
een echt antwoord
zal ook dan niet komen, want

aards geweld draait zelfvoorzienend door
en van mijn limieten heb ik geen notie, maar
diep in verlatenheid en eigen temperament
ruik ik nu de pijn en mijn tijdeigen norm
om het zelfbewust ongewapend aan te gaan

zonder angst of vrees scherp en gevoelig
telkens weer bij wijze van proef de eerste keer
ge-zond, maar nu ook waardig en geldig
tempo-riserend recht te doen en
mijzelf dankbaar te vinden